Hallo, mijn naam is Machiko Nihei.
Ik ben geboren in 1963 te Tokio (Japan). Sinds 2000 woon ik met mijn echtgenoot (Belg) in Antwerpen.
In Tokyo werkte ik met gehandicapten. Sinds 2004 ben ik logistiek assistente op de geriatrie van het St. Augustinus ziekenhuis.
Als hobby startte ik in 2014 met het geven van Tai Chi lessen en verdiepte me in ontspanningstherapie (Reiki en Access Bars). Deze hobby werd mijn passie. Dankzij vele positieve reacties besloot ik een eigen praktijk 'Ontspanningshoek' te starten (2020). Door de coronatoestand heb ik dit echter moeten uitstellen tot juni 2021.
Mijn certificaten:
1994 'Yang Ming Shí Tai Chi' leraar, behaald in Tokyo
2018 'Access Bars' beoefenaar, behaald in Tokyo
2019 'Reiki Teacher Degree (JRTA)', behaald in Tokyo
Begin 2000 - net voor ik naar België verhuisde - kreeg ik een stekende pijn in mijn heup met af en toe bewegingsbelemmeringen. Onderzoek wees uit dat ik een aangeboren afwijking had: heupdysplasie.
Ik was van plan om in België Tai Chi les te geven; die droom moest ik helaas laten varen. Ik wilde wel - zoals in Japan - in de zorgsector blijven werken en vond een job als logistiek assistente in het ziekenhuis.
De conditie van mijn heup werd slechter en slechter. In 2009 volgde een kettingreactie; bijna al mijn lichaamsdelen - van nek tot teen - waren beurtelings zwaar overbelast.
'Het is geen goede idee om in zorgsector te blijven werken' dacht ik toen. 'Of, misschien is het niet alleen het werk, maar heeft het ook te maken met mijn houding en mijn bewegingen... ?'
Ik volgde een cursus 'Alexander Techniek', een zelfhulpmethode om verkeerde bewegingspatronen te verbeteren. En dat heeft me geholpen! Ik ontdekte dat de kern van de Alexander Techniek dezelfde is als deze van Tai Chi.
In de periode 2011 - 2012 begon ik terug met Tai Chi -bewegingen die op dat moment lukten. Ik probeerde 'de essentie' ervan toe te passen op mijn dagelijkse bewegingen. Dat ging zeer vlot. Kort erna kon ik weer alle Tai Chi vormen. Ook mijn chronische reflexslokdarmontsteking verbeterde enorm en de last van hooikoorts was fel verminderd.
Sindsdien ben ik constant bezig met het bestuderen van de basisprincipes en -houdingen van Tai Chi en pas deze in de praktijk toe, vooral op mijn werk in de 'geriatrie'.
In mijn vrije tijd begon ik als hobby Tai Chi les te geven.
Ondertussen ben ik 55 plusser. Mijn conditie wordt steeds beter; ik ben gezonder dan ooit. Zelfs mijn heup - die 20 jaar geleden in een vroeg verouderingsproces zat - is pico bello in orde.
Mijn ervaringen wil ik zeer graag delen met anderen, met mensen die nieuwsgierig zijn naar en interesse hebben voor deze manier van bewegen, denken en leven!
Mijn echtgenoot is stressgevoelig, slaapt slecht en heeft een nek als beton. Tai Chi ziet hij absoluut niet zitten. Daarom geef ik hem soms moxibustion, een Chinese warmtebehandeling die ik van mijn vader (acupuncturist) geleerd heb. Ook Qi-gong therapie - geleerd van een andere meester - doet hem goed. Mijn man vindt beiden zalig en ik kreeg zin om me erin te verdiepen. Toen kwam ik Reiki (een Japanse therapie) tegen. Raar genoeg had ik er nog nooit van gehoord, ook niet in Japan. 'Het zal klinkklare onzin zijn', dacht ik. Uit nieuwsgierigheid ging ik Reiki bestuderen en ontdekte dat ik compleet fout zat, geoordeeld zonder enig idee van wat Reiki inhoudt...
Voor mij is Reiki de basis van de oosterse geneeskunde. Reiki is het hart en de ziel, het wezenlijke, de essentie van de oosterse geneeskunde. Reiki laat op gepaste en subtiele wijze de levensenergie terug goed stromen waardoor veel gezondheidsproblemen vanzelf opgelost worden. Het is simpel en doeltreffend; dit is absoluut mijn ding.
Ik bleef het vreemd vinden dat ik, geboren en opgegroeid in Japan, Reiki niet kende en ging op zoek.
Na de 2de wereldoorlog werd Reiki verboden door de GHQ (General Headquarters - USA), evenals andere tradities zoals judo, kabuki (een traditionele Japanse vorm van theater), o.a. . Later werd het verbod opgeheven. Reiki bleef in de vergeethoek. In Japan lag op dat moment de focus op modernisering en snelle economische groei. Reiki was voor die tijd misschien te oud en te primitief. Zo komt het dat ik Reiki niet kende.
De Japans -Amerikaanse Reikimaster, Hawayo Takata (Hawaï: ° 1900 - † 1980), introduceerde haar Reiki-variant in de Verenigde Staten. Reiki verspreidde zich naar andere landen zoals Canada, Engeland, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, India, Rusland,.. .
Reiki is ook terug in Japan en wordt er steeds populairder.
Ondertussen zijn wat boeken verschenen met informatie over de oorspronkelijke Japanse Reiki. Workshops en cursussen laten ons kennis maken met de authentieke filosofie en praktijk van Reiki. Zo heb ik me in Reiki kunnen verdiepen.
'Japanse Reiki is back!', uit de vergeethoek!
Je vindt hem in 'Ontspanningshoek' te Antwerpen (België). Je bent er harte welkom!
Voor mijn echtgenoot, die het enorm moeilijk heeft om te ontspannen, heb ik naast Reiki nog iets gevonden. 'Access Bars', een therapie die zich specifiek op het hoofd concentreert.
Deze therapie heb ik eerst kritisch bestudeerd. Ik ben niet tegen alternatieve therapieën; je vindt er wel onzin over. Volgens een paar Acces Bars -websites heeft de grondlegger door 'channeling' de 32 punten gevonden. Oei.
'Channeling' klonk me 'fantasie-achtig'; ik wilde het even laten rusten.
Dan realiseerde ik me dat Mikao Usui (1865 - 1926), de herontdekker van Reiki, ook een 'grote inspiratie' gevonden had... Was er wel een verschil tussen beiden?... En hoe hebben oude Chinezen de meridianen (energiekanalen) - die anatomisch niet bestaan - kunnen vinden?... Misschien ook door een soort van 'channeling'?...
Ik volgde een cursus 'Access Bars', kreeg een behandeling en vond het - eerlijk gezegd - niet zo geweldig. Kort na de cursus zat ik zonder reden in de put. Diep in mijn hart voelde ik iets donkers. Dat zette me aan het denken...
Het was al lang mijn droom om van mijn hobby mijn beroep te maken. Ik besefte plots mijn diepe angst om 'niet goed genoeg' te zijn, met een hardnekkig uitstelgedrag als gevolg. Ik was zeker dat het me ooit wel zou lukken en tegelijkertijd was ik zo bang voor 'kritiek'!... Vreemd dat ik me van die angst nooit bewust was; daarvoor moest ik eerst 50 plus worden... 'Ik zal beginnen als ik perfect klaar ben', dacht ik steeds. 'Perfect klaar?' Om achteraf geen enkele kritiek te krijgen? Dat is toch onmogelijk, hé.
Ik was geschokt en verrast door deze ontdekking, maar toch, beter laat dan nooit. Was deze ervaring het effect van 'Access Bars'? Of was het puur toeval? In ieder geval, eindelijk durfde ik de grote uitdaging aan: met mijn passies een eigen zaak starten en die laten groeien.
Mijn echtgenoot, die alleen gelooft in wat wetenschappelijke bewezen is, is ondertussen mijn vaste klant. Hij vindt vooral 'Access Bars' zalig. Andere mensen waarmee ik werkte, hadden verschillende, interessante en boeiende ervaringen.
Wat zal er bij jou gebeuren met deze bizarre therapie? Ik ben heel benieuwd. 😉